سید علی حسینی ایمنی که روز گذشته در قم به رحمت خدا رفت اهل ادب و فرزانه ای بود که قلم توانمند او در عرصه ادبیات پارسی ماندگار خواهد بود. این روزها کسی بمیرد با مظلومیت مضاعفی همراه است. نه تشییع و تدفین درست و حسابی و نه مجلس یادبودی و گاه بعضی ها از حضور در کنار خانواده متوفا و تسلیت به آنها هم به بهانه ترس از ویروس، ابا دارند.
سید علی حسینی ایمنی طلبه بابلی حوزه، سردبیر یکی از تخصصی ترین نشریات ادبی کشور به نام اشارات بود که تأمین محتوا برای برنامه سازان صدا و سیمای کشور را برعهده داشت. جوانی نجیب که هیچ گاه برای مطرح ساختن خود در مجامع و محافل قدمی برنداشت. برای همین است که بسیاری از فعالان و مسئولان فرهنگی استان مازندران شناختی از او نداشتند.
دیروز با افراد و چهره های مختلف تماس گرفتم و تقاضا کردم یاد این عزیز را زنده نگاه دارند. بعضی ها بهانه می آوردند که اجازه پرداختن به درگذشتگان کرونایی را ندارند. بعضی هم اصلا رغبتی برای ارج نهادن به جایگاه یک فعال و تولیدکننده ادبی جبهه انقلاب نداشتند. ریاست اداره ارشاد بابل برخورد خوبی داشت و به سرعت نسبت به صدور پیام تسلیت و معرفی این چهره فرهنگی در سطح فضای مجازی اقدام نمود.
بعضی مدعیان فرهنگ و هنر که دلداده فرهنگ غرب و مروّج لیبرالیسم بوده و در سطح شهر به مراودات آتلیه ای شهرت دارند حتی یک پیام تسلیت هم برای درگذشت این هنرمند توانا صادر نکردند. اگر سید علی حسینی ایمنی سر سوزنی با انقلاب و ارزش ها زاویه داشت و قلمش در خدمت روشنفکرنماها و جماعت خودباخته بود الان اوضاع فرق می کرد.
درباره این سایت